Duurzame proeftuin met zonnepanelen en werkgelegenheid

Vanochtend mocht ik als afsluiter van de week de bijeenkomst Gronings Groen van NMF Groningen bijwonen. Verschillende sprekers vertelden over de "Energieke groene samenleving". Een van hen was wethouder Thijs de la Court en hij vertelde over verduurzaming in de gebouwde omgeving. Vanuit zijn verschillenden rollen vertelde hij over concrete plannen voor verduurzaming van de energie. Heerlijk om te horen dat iemand met zoveel ervaring niet alleen problemen en weerstand ziet, maar juist mogelijkheden en kansen!
Een van de zaken waar hij over vertelde was de noodzaak van de verandering van de structuur van de energiebelasting. Daarmee maakte hij de link naar het onderwerp van de spreker ervoor. Dat was Marco Witschge die sprake over "Power to the people 2.0". Ook hij vertelde dat het nog beter zou zijn om de postcoderoos voor salderen uit toebereiden naar de gemeentegrenzen.
Ook ik zie daar grote kansen, want er zijn zoveel burgers die nu al inzetten op verduurzaming. Ze plaatsen zonnepanelen, kopen samen windmolens en starten collectieven. Door het SER- akkoord mogen deze burgers (zoals ik) zonder goed dak vanaf 1 januari hun zonnepanelen in een aangrenzend postcodegebied plaatsen en de stroom salderen. Middel hiervoor is die postcoderoos: dat is het postcodegebied met de direct aangrenzende postcodegebieden. Volgens mij is het veel handiger om deze postcoderoos uit te breiden naar de gemeentegrenzen. Dan gaat de schone energiemarkt vliegen (zoals Marjan Minnesma van Urgenda altijd zegt). De vraag is wat de rol van de overheid hier in is.

Ik weet wel wat... Minister Kamp is Groningen nog wat verschuldigd ivm de aardbevingen. Als we nou van Groningen een Duurzame Proeftuin maken waarin de provincie Groningen gedurende 10 jaar breed mag salderen, een soort regelluwe zone? We hebben hier een perfecte kleinschalige infrastructuur met dorpen en veel agrarische bedrijven met grote daken. Goede omstandigheden om met het plaatsen van veel zonnepanelen veel werkgelegenheid te creeren en innovatie te stimuleren. En het imago van Noord Groningen weer een boost te geven!
Ik ga mijn best doen!

Bedrijfsrisico: aardbevingen

Vandaag had ik een bijeenkomst met een presentatie van de NAM. Het was zo'n algemeen reclame bedrijfspraatje dat ik het ook maar over die boeg heb gegooid. Ik heb tegen de directie gezegd dat ik twee ethische keuzes in hun bedrijfsvoering mis:

• De keuze van wel of geen angst willen veroorzaken bij de inwoners van Noord- Groningen
• De keuze om vervolgens niks aan de aardbevingen te doen en gewoon door te boren: niet het voorzorgsprincipe hanteren.

Het antwoord was ongeveer: de samenleving bepaalt de vraag, wij het aanbod.

Aardgaswinning als bedrijfsmatige keuze. Daar kan ik me iets bij voorstellen. In de jaren 70 dan, toen we nog niets wisten over aardbevingen. Nu weten we wel wat over aardbevingen. We weten dat er de afgelopen jaren een enorme toename is van aardbevingen en dat dat komt door de winning van aardgas. Aardbevingen zijn dus een bedrijfsrisico en dat risico is niet zo groot, als je dat afzet tegen de winst van de NAM en de opbrengsten voor het Rijk. Het is wel een risico waar je je als NAM op in kan spelen. Je kan alvast investeren in andere manieren om energie te produceren en dus geld te verdienen. Het gas is toch sowieso een keer op. Het is dus eigenlijk gewoon dom om niet alvast te investeren in schone energie.

Op 1 december moet de nieuwe winningsvergunning door de NAM bij EZ aangevraagd worden.Wellicht kan Kamp daarin de volgende eisen meenemen:

• voor iedere aardbeving in Groningen een investering van een miljard in het opwekken van duurzame energie in de provincie Groningen
• geen export van gas naar het buitenland
• duurzaamheid in de missie vertalen naar de drie p's: people planet en profit en ook echt uitvoeren
• verminderen van de winning, zoals het advies van Kamps eigen adviesorgaan SodM

We kunnen het dus omdraaien en zorgen dat gas nu al niet meer rendabel is. Dan zullen de NAM en EZ sneller over gaan op andere manieren voor het opwekken van energie zoals groen gas of iets dergelijks. Maar dan moeten we wel ook direct een verbod opleggen voor de export van gas, anders haalt de NAM daar haar winst.

Overdonderd door GS inzake Aldel

De Statenleden uit de commissie 'Bestuur, Financiën, Economie' werden opgetrommeld om uiterlijk woensdag 11 september hun wensen en bedenkingen inzake het voorgenomen besluit van Gedeputeerde Staten over een garantiestelling van 2 miljoen voor Aldel te geven. Daarvoor werd van ons verwacht dat we ons in 5 dagen volledig inlazen, ons lieten informeren en met onze achterban spraken. Een behoorlijke klus en verantwoordelijkheid als het gaat om honderden banen, grote gevolgen voor de noordelijke economie, maar ook het milieu.

Twee uur geleden hoorde ik in de Statenzaal van Gedeputeerde Staten dat met de huidige informatie duidelijk is dat zelfs een miljoenenkrediet van de overheid nog onvoldoende bedrijfszekerheid zou bieden aan Aldel. Ongelofelijk.

We hadden als fractie al ernstige twijfels over de gemaakte afwegingen in het voorgenomen besluit van GS. Sterker nog, we twijfelden ernstig aan de keuze van GS om een schijnbaar willekeurig energieslurpend bedrijf te steunen. Een bedrijf waarvan je kan twijfelen of het een economisch rendabele toekomst tegemoet kan gaan, gezien de energieprijzen. Wellicht alleen met een flinke dosis innovatie en vergroening. Iets waarin de directeur van Aldel kansen ziet.

We misten in het voorstel van GS dan ook de "Groene haven"- visie en daarmee eisen voor verduurzaming in de garantstelling. GS was van plan om zomaar steun te geven, terwijl mogelijkheden denkbaar zijn om het bedrijf te laten innoveren en daarbij een betere en duurzame marktpositie te geven. Wellicht zelfs een koploperfunctie waarbij je het bedrijf voor een innovatieve vergroenende pilot op Europees niveau misschien wel subsidie had kunnen geven.

Overdonderd ben ik nog steeds en dan met name over het ad hoc-besluit dat hier blijkbaar (bijna) genomen was.

Nu schorsing van het debat...